Η Όπερα του ζητιάνου
δεν είναι μια συνηθισμένη όπερα. Είναι μια φτωχή όπερα ή μια όπερα για
τους φτωχούς. Δεν πρωταγωνιστούν σ’ αυτή, όπως συμβαίνει στην ιταλική
όπερα, τα μεγάλα ερωτικά πάθη και οι ευγενείς χαρακτήρες αλλά η ανάγκη, η
διαφθορά, το χρήμα και ο υπόκοσμος. Οι ήρωες του έργου —ζητιάνοι,
πόρνες, προαγωγοί, μαχαιροβγάλτες, κλεφτρόνια, χαρτοπαίχτες και ληστές—
είναι οι παρίες μιας βαθιά διεφθαρμένης κοινωνίας, όπου η εξουσία
παρέχει προστασία σ’ αυτόν που δίνει τα περισσότερα και η επιχειρηματική
δραστηριότητα χρησιμοποιείται ως βιτρίνα για κάθε λογής παρανομία.
Μέσα
σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου περισσεύει η εγκληματικότητα και όπου η
ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει περισσότερο από μια χρυσή ταμπακιέρα ή μερικά
μεταξωτά μαντήλια, ο συγγραφέας του έργου Τζον Γκέι στήνει τη δική του
ερωτική ιστορία, ανάμεσα στην Πόλυ Πήτσαμ, κόρη του εμπόρου και
κλεπταποδόχου κ. Πήτσαμ, και τον Μακήθ, αμετανόητο γυναικά και αρχηγό
μιας συμμορίας κλεφτών. Ο κρυφός τους γάμος θα γίνει αφορμή για να
ξεσπάσει ένας ανελέητος πόλεμος συμφερόντων, με καρφώματα, λαδώματα και
συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, γιατί στο μεταξύ ο Μακήθ είχε υποσχεθεί
γάμο και στη Λούσυ Λόκιτ, την κόρη του αστυνομικού διευθυντή. Ο έρωτας
των δύο κοριτσιών για τον Μακήθ θα τις φέρει αντιμέτωπες με τα σχέδια
των γονιών τους. Για τους τελευταίους, ο συγκεκριμένος άντρας αξίζει
περισσότερα νεκρός. Ποιος όμως θα επικρατήσει τελικά; Ο έρωτας ή το
χρήμα;
Η Όπερα του ζητιάνου
είναι μια μουσική σατιρική κωμωδία των ηθών που επικρατούσαν στο
μακρινό Λονδίνο των αρχών του 18ου αιώνα. Γράφτηκε το 1728 ως αντίδραση
στη μόδα της ιταλικής όπερας που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στις
λονδρέζικες σκηνές και δεν σταμάτησε ποτέ να παίζεται στους αιώνες που
ακολούθησαν. Σήμερα πια θεωρείται έργο εμβληματικό, καθώς μ’ αυτό
εγκαινιάζεται, ως νέο μουσικοθεατρικό είδος, η λαϊκή όπερα (ballad
opera). Η έντονη θεατρικότητα του έργου, σε συνδυασμό με την ευθύβολη
κοινωνική κριτική που ασκεί, τράβηξε στα 1920 την προσοχή του Μπέρτολτ
Μπρεχτ, ο οποίος το χρησιμοποίησε ως πρότυπο για τη δική του Όπερα της πεντάρας
Η
παράσταση εστιάζει σε μια σύγχρονη προσέγγιση αυτού του κοινωνικού
προβληματισμού. Γιατί μπορεί οι ήρωές της να ανήκουν στο κοινωνικό
περιθώριο, ωστόσο οι συμπεριφορές τους ελάχιστα διαφέρουν από εκείνες
άλλων κοινωνικών τάξεων, και δη των ανώτερων. Σήμερα μάλιστα που το
χρήμα έχει πια αναχθεί στο απόλυτο αγαθό, στο μέσο που ανοίγει όλες τις
πόρτες και καθορίζει την τιμή του καθενός, το θέμα του έργου αποκτά και
απροσδόκητη επικαιρότητα. Παράλληλα το είδος της ballad opera, με την
έκδηλη θεατρικότητα και τους αδρούς χαρακτήρες της διαμορφώνει τους
όρους για τη δημιουργία ενός λαϊκού θεάματος, όπου η θεατρική αλήθεια θα
διασταυρώνεται με το θεατρικό παιχνίδι, η κωμωδία με το πάθος, η
φαντασία με την πραγματικότητα και η πρόζα με τη ζωντανή μουσική, το
τραγούδι και το χορό.
Ταυτότητα παράστασης
Συντελεστές
Μετάφραση-διασκευή-σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Χορογραφία-κίνηση: Ιωάννα Μήτσικα
Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ
Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
ART MINDS
|
Οργάνωση παραγωγής: Ιωάννης Γκουντάρας,
|
Παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί
Ειρήνη Αμπουμόγλι
|
Πόλυ Πήτσαμ, Μπέτυ Ντόξυ, Ματ ο Δεκάρας
|
Αργυρώ Ανανιάδου
|
Λούσυ Λόκιτ, Ντόλυ Τρουλ, Σαμ ο Πονηρός
|
Γιώργος Γιόκοτος
|
Λόκιτ, Τζίμυ το Γεράκι
|
Γιώργος Καραβασίλης
|
Φιλς, Νεντ το Τσακάλι, Παίχτης Α’
|
Ιωάννα Μήτσικα
|
Τζένι Ντίβερ, Πόρνη Β’, Τομ ο Μπεκρής
|
Νικόλας Νικητάκης
|
Κύριος Πήτσαμ, Μπεν ο Σαύρας, Πόρνη
|
Σοφία Σακελλαρίου
|
Κ. Πήτσαμ, Μόλυ Μπράζεν, Ντιάνα Τραμπ, Σάμ ο Στραβοδάκτυλος, Πόρνη Α’
|
Μιχάλης Συριόπουλος
|
Μακήθ, Βατ ο Άχαρος
|
Η παράσταση παίζεται με ζωντανή μουσική.
Info
Παραστάσεις: Πέμπτη 26 και Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012
Χώρος: Θέατρο Κήπου, στο πλαίσιο των 30ων Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου που διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης.
Ώρα έναρξης: 21:30
Εισιτήρια: 10 ευρώ και 7 ευρώ φοιτητικό
Διάρκεια παράστασης: 90’
FACEBOOK
Event Η Όπερα του Ζητιάνου - http://www.facebook.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου